~ * * * ~

Ścieżkę wydeptał smutek,
drzewa ubrały się
w czarną rozpacz.
Brodzę w strumieniu
ludzkich słabości.
Drogę rozświetlają
łzy.

Przede mną lepkie
błota zakłamania
upstrzone strachem
i obłudą
Gdzie człowiek?
Zamykam oczy.

Pod powiekami
rozświetla się
aż po horyzont
wielka równina
milczącej samotności.

Emila Glugla