~ Boso ~

Nieużyty frak, 
dziurawy płaszcz, znoszony but, 
zapomniany szal zaszył się w kąt, 
niemodny już. 
Każda rzecz o czymś śni odstawiona, 
jeszcze chce modną być, zanim cicho skona. 

I dopiero, gdy zawoła Bóg, 
to pożegnam wszystkie te rzeczy i znów 
pójdę boso, pójdę boso, 
pójdę boso, pójdę boso... 

I dopiero, gdy zawoła Bóg, 
to pożegnam wszystkie te rzeczy i znów 
pójdę boso, pójdę boso, 
pójdę boso, pójdę boso... 

Zagubiony gdzieś parasol, 
z nim czekam na deszcz. 
Zegar nie wie, jak 
bez moich rąk ma życie wieść. 
W wielki stos piętrzą się odłożone, 
każda chce, żeby ją wziąć na drugą stronę... 

I dopiero, gdy zawoła Bóg, 
to pożegnam wszystkie te rzeczy i znów 
pójdę boso, pójdę boso, 
pójdę boso, pójdę boso... 

I dopiero, gdy zawoła Bóg, 
to pożegnam wszystkie te rzeczy i znów 
pójdę boso, pójdę boso, 
pójdę boso, pójdę boso... 

Zamkną za mną drzwi (pójdę boso), 
nie zabiorę nic (pójdę boso). 
Zamkną za mną drzwi (pójdę boso), 
nie zabiorę nic. 

Dopiero, gdy zawoła Bóg, 
to pożegnam wszystkie te rzeczy i znów 
pójdę boso, pójdę boso, 
pójdę boso, pójdę boso... 

I dopiero, gdy zawoła Bóg, 
to pożegnam wszystkie te rzeczy i znów 
pójdę boso, pójdę boso, 
pójdę boso, pójdę boso... 

Zakopower