.

~ Jeszcze się tam żagiel bieli ~

Wyszły kobiety na morski piach, 
stanęły nad wielką wodą, 
stare, młode, całe we łzach...
I z wiatrem leciały od lądu, 
bezradne i mokre od łez,
spojrzenia aż po horyzontu jasny kres...

Jeszcze się tam żagiel bieli, 
chłopców, którzy odpłynęli,
nadzieja wciąż w serc kapeli 
na werbelku cicho gra...

Wrosły kobiety w nadmorski brzeg,
w czekaniu swym i cierpieniu, 
jak kamienie, tnąc fali bieg.
I z wiatrem leciało od lądu 
milczenie ich oczu i rąk,
daleko, aż po horyzontu jasny krąg...

Jeszcze się tam żagiel bieli, 
chłopców, którzy odpłynęli, 
nadzieja wciąż w serc kapeli 
na werbelku cicho gra,
bo męska rzecz być daleko, 
a kobieca - wiernie czekać,
aż zrodzi się pod powieką 
inna łza, radości łza.

Męska rzecz - dognać w biegu 
i uśmierzyć grzywy fal...
Nasza rzecz - stać na brzegu, 
stać i wierzyć i patrzeć w dal...

Jeszcze się tam żagiel bieli, 
chłopców, którzy odpłynęli,
nadzieja wciąż w serc kapeli 
na werbelku cicho gra,
bo męska rzecz być daleko, 
a kobieca - wiernie czekać,
aż zrodzi się pod powieką 
inna łza, radości łza.

Bo męska rzecz być daleko, 
a kobieca - wiernie czekać,
aż zrodzi się pod powieką 
inna łza, radości łza.

Alicja Majewska