Kiedy człowiek był dziecięciem, 
dołki w buzi miał, 
To miłości najgorętszej 
zaznał ile chciał, 
Wszyscy brali go na ręce, 
każdy podziwiał, tulił tak! 
Teraz nie tulą, no i co? 
I wciąż nam tego brak. 

Kto nas pokocha, 
kto pokocha nas? 
Kto nas pokocha, 
kto pokocha nas? 
Co za porządki 
już najwyższy czas, 
Aby ktoś pokochał 
wreszcie nas! 

Ludzie ludzi spotykają 
i nie widzą nic, 
Ludzie z ludźmi rozmawiają 
i nie mówią nic. 
"Co u ciebie?!" "Po staremu!" 
"Trzymaj się wiatru, czołem, cześć!" 
W słowach wesołych dźwięczy ton 
a w sercu tęskna pieśń: 

Kto nas pokocha, 
kto pokocha nas? 
Kto nas pokocha, 
kto pokocha nas? 
Co za porządki 
już najwyższy czas, 
Aby ktoś pokochał 
wreszcie nas! 

Grzybek rośnie koło grzybka, 
koło chabra mak. 
Swojej rybki szuka rybka, 
swego ptaka ptak. 
Człowiek ciągnie do człowieka, 
człowiek człowieka zwykle ma. 
A jeśli nie ma akurat, 
to woła tak jak ja. 

Kto nas pokocha, 
kto pokocha nas? 
Kto nas pokocha, 
kto pokocha nas? 
Co za porządki 
już najwyższy czas, 
Aby ktoś pokochał 
wreszcie nas! 

Kto nas pokocha, 
kto pokocha nas? 
Kto nas pokocha, 
kto pokocha nas? 
Co za porządki 
już najwyższy czas, 
Aby ktoś pokochał 
wreszcie nas! 

 Nie znam autora