Ostatni oddech Słońca przynosi wiatr 
pod złotą łunę, pod świata płonący dach. 
Znad rzeki wspomnień obraz unosi się: 
dom twój daleki zgubiony dawno gdzieś.
 
Z dala od bliskich, tak nagle rzucił los, 
w gwarze tajemnic brzmi nowy, nieznany głos. 
Znad rzeki wspomnień obłok podnosi się: 
dom twój daleki zgubiony dawno gdzieś. 

Wyciągnij dłonie i chwyć marzenie, 
ono rozproszy złej nocy cienie. 
Niechaj nadziei skrzydła białe 
z powrotem niosą cię, jak ptak. 

Wyciągnij dłonie i chwyć marzenie, 
ono rozproszy złej nocy cienie. 
Niechaj nadziei skrzydła białe 
z powrotem niosą cię, jak ptak. 

I wtedy czujesz, jak dobrze może być, 
kiedy bezpiecznym snom już nie zagraża nic. 
Znad rzeki wspomnień księżyc odsuwa mgłę, 
dom twój daleki znowu odpływa gdzieś... 

Wyciągnij dłonie i chwyć marzenie, 
ono rozproszy złej nocy cienie. 
Niechaj nadziei skrzydła białe 
z powrotem niosą cię, jak ptak. 

Wyciągnij dłonie i chwyć marzenie, 
ono rozproszy złej nocy cienie. 
Niechaj nadziei skrzydła białe 
z powrotem niosą cię, jak ptak. 

Ostatni oddech słońca przynosi wiatr 
Tak, wyciągnij dłonie i chwyć marzenie 

Bajm