Chociaż tyle w świecie miast,
więcej niż na niebie gwiazd,
tu najpiękniej płynie czas,
najbliższa sercu jest Warszawa.

Nikt już nie odejdzie stąd,
drogi nam jest każdy kąt,
dzieło naszych serc i rąk,
nasza duma, nasza sława.

Tu zaułków dawnych cień
z gruzuśmy do gwiazd podnieśli.
Tu przepływa dzień za dniem
niby nuta naszej pieśni.

Śmieje się Warszawa znów
najserdeczniej, najweselej,
rozumiemy się bez słów
jak przyjaciel z przyjacielem.

Gdzie jest taki drugi wiatr,
gdzie jest taki młody świat,
gdzie od tylu, tylu lat
jest naszych serc gorących przystań.

Nie nad brzegiem obcych mórz,
tylko tutaj, tu i już,
gdzie w pogodę i wśród burz
brzeg warszawski pieści Wisła.

Płynie Wisła aż od gór,
mija fala brzeg piaszczysty.
Nawet nam odmłodniał nurt
starej rzeki, naszej Wisły.

Tu opada słońca blask
w srebrnej Wisły nurty młode,
najpiękniejsze z naszych miast
w jej spokojną patrzy wodę.

Chociaż tyle w świecie miast,
więcej niż na niebie gwiazd,
tu najpiękniej płynie czas,
najbliższa sercu jest Warszawa.
 
Tadeusz Sygietyński