Jakże boleśnie pisać teraz wiersze
szara pustka w przestrzeni 
wzmaga wyobraźnię
zrąbki wspomnień
wzruszenia niepoprawne
a takie ludzkie

bo coraz mniej nas
marzycieli nieba

wciąż odchodzimy
po wyśnionych dywanach nadziei
odurzeni młodością
lękliwi na starość
jednakowo bezsilni
okaleczeni życiem

wieczni