Od dzieciństwa marzył, 
aby opuścić rodzinne strony.
Jego rajem stawały się odludne wyspy i kraje,
do których wyruszał zawsze sam, 
aby doświadczyć życia na własnej skórze.
Nie, nie ufał ludziom. Nie chciał też,
aby ktokolwiek współczuł jego cierpieniu.
Niewidzialny głos, 
który budził go nieomal każdej nocy,
wzmagał w nim męstwo i pragnienie bycia innym.
Nie zważał na drwiny i podszepty tych, 
którzy najchętniej widzieliby go poniżonego
i w pogardzie. 
Powoli uczył się tej wolności i piękna,
które przecież wcale nie musiały być z tego świata.
Nic więc nie mogło zatrzymać duszy 
uwiedzionej przez Miłość.
Dlatego pewnego dnia,
zatrzasnąwszy drzwi nie powrócił już nigdy.

O dalszych jego losach,
przygodne cienie szepcą sobie do ucha
niestworzone legendy, ku zdumieniu,
ale i przestrodze innych.