~ Nad wodą ~

Nie utaisz ty przede mną, wodo,
Wodo, wodo polnego strumienia,
Swego smutku, choć z taką pogodą
Gwarzy fal twych szept z duszą milczenia.

Słyszę w plusku twojej fali, wodo,
Wodo, wodo, żałośliwe tętna,
Chociaż zmierzchu owiana ochłodą,
płyniesz, zda się, senna, obojętna.

Swym spokojem nie zmamisz mnie, wodo,
Wodo, wodo, choć zwierciedlisz w sobie
Modry nieba strop z obłoków trzodą
I w złocistych zórz błyszczysz ozdobie.

Darmo łudzisz, że nęci cię, wodo,
Wodo, wodo, twa droga daleka
I że płyniesz z ochotną swobodą
Tam, gdzie morze nieznane cię czeka.

Wiem, co znaczy, coraz głębiej, wodo.
Wodo, wodo, w pierś ziemi się wpijać,
Jednak musieć, kwietne łąk urodą,
Szczęsne brzegi wiecznie mijać, mijać.

Leopold Staff