~ Wiosenka, panienka ~

Wiosenka, panienka siostrzyczka kochana,
w zorzanym blasku przepięknie ubrana,
w jedwabna sukienkę z perłowych kropel rosy,
co je noc zostawiła na łące obok szosy.
Tam ręką swą dotknęła i rozkwitło kwiecie,
i w glos się roześmiało małe, bose dziecię,
po rosie brykające zbierało kwiaty,
maki polne, stokroty, dzwonki i bławaty.

Wiosenko, panienko cała w skowronkach,
stąpając budzisz kwiaty w ogrodach i na łąkach,
stąpając budzisz ziemię, matusie kochaną,
przez zimę w niewoli dotychczas trzymana.
Niech kwieciem rozwonnieje cała nasza łąka,
niech się rozdzwoni ptasi śpiew skowronka,
niech strumyk dźwięcznie pluska, niech zielenieje brzózka,
niech miłość rozkwitnie, niech znów będzie pięknie.
Dzwoneczkiem białym rozkwitła konwalia,
różowym kwieciem obsypana azalia,
a tam fiolek mały wychyla się z pąka,
i świeżością trawy pachnie cała łąka.

Wiosenka, panienka w wianeczku z kaczeńców,
a jej lico płonieją szkarłatem rumieńców,
cala rozśpiewana, cala roztańczona,
rodzi się dziecię małe z matczynego łona......

....... dla mojej coreńki Olivii

Oleńka
(Maria Janik)