 
~
Elfik ~
Mieszka sobie w lesie Elfik,
Co jest pierwszy do psot wszelkich.  
Tak dla żartu Lisa ogon
Pomalował na zielono.  
Zaś Jeżowi kolce skrócił,
Czym ogromnie go zasmucił.  
A Wiewiórce z dębu skradł
Cały jej żołędzi skład.  
Sowie, okulary schował.
Teraz nic nie widzi Sowa!
Niedźwiedź prosił go dzień cały,
Żeby przestał psocić mały. 
Nie posłuchał też Borsuka,
Który do drzwi jego stukał. 
Nawet Sarna go prosiła,
I dla niego była miła.
Cóż, gdy nic już nie pomaga,
Pozostaje jedna rada.
Się zwierzęta spakowały
I opuścić las już chciały.
I stanęły wszystkie rządkiem.
Jeż dla rządka był początkiem.
Za nim Kuna, Ryś i Łoś,
Które także miały dość.
Potem Sowa, Zając, Lis.
Już gotowi byli iść!
Elfik, patrzył na to skrycie,
Jak ucieka z lasu życie.
Na polanę wybiegł szybko,
Z zapłakaną smutną minką.
Proszę, krzyknął, poczekajcie,
Szansę mi ostatnią dajcie!
Już nie będę Wam dokuczał.
Chcę, by wszyscy byli tutaj.
Tu zwierzęta się zaśmiały.
Krąg wokoło zbudowały.
Na Elfika patrząc wszystkie,
Bo to żart był oczywiście!
Od tej pory, Elfik wie,
Że przesadzać z żartem źle.
I choć psoci, to już mniej.
A zwierzęta cieszą się,
Bo Elfika lubią bardzo,
Gdy tak już nie psoci bardzo.
Seweryn Topczewski 
| 
