~ Jak Kot Jesień znalazł... ~ Chłodno... miauknęła Kotka Do Kota czule się tuląc. Czemu to chłodne wiatry Teraz po świecie wędrują? Nie wiem... Kot jej odmiauknął, Ogonem leniwie machając. Lato pewnie odchodzi, Pustkę nam zostawiając. I nikt za Lato nie przyjdzie? Kotka Kota spytała. Było jej coraz zimniej, Więc mocniej się w niego wtulała. Zapytam Wiatru. Kot miauknął, I łapki przed siebie wyciągnął, Pazurem za wiatr się zahaczył, A wiatr go za sobą pociągnął! Wysoko, w górę nad sadem, Polem, łąką, ogrodem. I patrzył na świat z wysoka, Przecudną mając przygodę! A patrząc z góry na wszystko Postać dostrzegł nieznaną, W suknię z czerwonych liści I sznur korali ubraną. A kto to? Wiatru zapytał. Pani ma. Wiatr wyszeptał. Jaka ona jest piękna! Gdzie Twoja Pani mieszka? Wiatr się tylko uśmiechnął, Kota po głowie pogłaskał, Tutaj. Cicho wyszeptał. Na łąkach, polach i w miastach. Po Lecie zawsze przychodzi. Przed Zimą hen w dal wędruje. Chłody ze sobą przynosi. Z drzew wszystkich liście zdejmuje. A mógłbyś mnie do niej zanieść? Kot nieśmiało zapytał. Bo chciałbym ją z moja Kotką W naszym sadzie powitać. Przelecę tam, pod tym drzewem, A ty się złap na gałęzi. Ja do Jesieni polecę; Poproszę, by poszła tędy. I jak powiedział, tak zrobił. Wiatr pod drzewem przeleciał, A podczas jego przelotu Każdy liść z drzewa zleciał. A Jesień w liści szeleście, Kota zdjęła z gałęzi, Przy Kotce go posadziła, By w Wietrze się nie przeziębił. Po głowach ich pogłaskała, Do snu ułożyła oboje, I poszła dalej przed siebie W sukni szeleście swojej.   Seweryn Krzysztof Topczewski Inspirowany malunkami Agulka 13/10/2006