~ Jesienny pan ~

Choć nie wiem, kto to jest 
I nie wiem, skąd go znam, 
Czasem spotyka mnie 
Jesienny śmieszny pan. 

Parasol wielki ma 
I zmartwień trochę też. 
Przez pusty idzie park 
W czerwony liści deszcz. 

Lecz gdy ostatni liść 
Ze smutnych spadnie drzew, 
On razem z białą mgłą 
Rozpłynie się. 

Gdy wiat pożółknie znów, 
Powróci znowu tam 
Jesieni szukać barw, 
Jesienny śmieszny pan. 

A wtedy spotkam go 
I pójdę z nim przez park, 
On będzie blisko tak 
Mych rąk, mych warg. 

Gdy świat pożółknie znów 
I biała wzejdzie mgła, 
Będziemy razem szli: 
Jesienny pan i ja. 

A wtedy spotkam go 
I pójdę z nim przez park, 
On będzie blisko tak 
Mych rąk, mych warg. 

Gdy świat pożółknie znów 
I biała wzejdzie mgła, 
Będziemy razem szli: 
Jesienny pan i ja. 

Jesienny śmieszny pan i ja 
Jesienny pan.

Hanna Banaszak