I znowu struchlałą koszulę zakładam Na granicy czarnej nocy i trupiego świtu W oknie z jakimś duchem o poezji gadam To ty, Krzysztofie Kamilu? Wejdź do domu i przytul Przygarnij mnie wierszem szarym i ceglastym Gdzieś w Pałacu Blanka pisanym przed nocą Piórem czasów moczonym w łunie nad miastem Dla Barbary dymne rymy, co same się złocą Bóg jednym świstem kuli powołał cię do siebie Ległeś karnie podchorąży w krwawym dwuszeregu Krzysztofie Kamilu w niebiesko-białym niebie: Spocznij! Pisz wiersze na skrzydłach aniołów-kolegów Czasem zafaluj niebiańską łąką i zatańcz motylem Rozśpiewaj chmury słońcem, wiatrem albo deszczem Popatrz, twoje miasto obudzi się za chwilę Nie przychodź do mnie kulą, ale wracaj świerszczem