Życie to jest sarna płocha. Cierpliwym myśliwym jest czas…

W dziesiątą rocznicę śmierci wybitnego rosyjskiego poety, kompozytora i barda Bułata Okudżawy, który urodził się w 1924. w Moskwie, na zakończenie kwesty cmentarnej wystąpił w Teatrze Lalki i Aktora Anatol Borowik. Białostockiemu śpiewakowi i gitarzyście towarzyszył na drugiej gitarze Krzysztof Kirycki i na akordeonie Jerzy Kruszewski. Koncert ballad zatytułowany był „Miłość – Wiara – Nadzieja”. Dzięki obdarzonemu głębokim, dźwięcznym i mocnym głosem Anatolowi Borowikowi około stu słuchaczy przeniosło się w krainę rosyjskiej i słowiańskiej łagodności…

„Płacze dziewczynka, balon uciekł jej… Ludzie mówią „Nie płacz”, a balonik hej…” Nie tylko ta rzewna, melodyjna „Ballada o niebieskim baloniku” wzruszyła widzów. Usłyszeliśmy przez ponad półtorej godziny, m.in., także „Balladę o majstrze Griszy”. Pamiętacie Państwo? „W naszym domu istny raj. Do nikogo pretensji nie mamy, byle gorzej nie było, niż jest” oraz „Arbat”, nostalgiczną pieśń o moskiewskiej dzielnicy, gdzie wychował się przyszły bard. Niektóre frazy z jego tekstów utrwaliły się także w kulturze popularnej, jak choćby: „Życie to jest sarna płocha. Cierpliwym myśliwym jest czas…”. I oczywiście słynna „Modlitwa”: „Dopóki nam ziemia kręci się, dopóki jest tak czy siak, Panie, ofiaruj każdemu z nas, czego mu w życiu brak”.
- Władze sowieckie patrzyły na poetę podejrzliwie – komentował pomiędzy utworami Anatol Borowik, przytaczając anegdoty z życia genialnego Rosjanina, który w aluzyjny sposób, nierzadko z gorzkim poczuciem humoru opisywał przaśną rzeczywistość i realia życia w krajach „demoludach”. – A on pisał o sobie. Po prostu o sobie.
Nie brakowało dedykacji, jak przed „Balladą o starym kataryniarzu”.
- Dedykują ją tym, którzy widzą więcej niż inni – tym, którzy potrafią się uśmiechać nawet wtedy, gdy życie daje w kość.

źródło...