Przyjaciółko Droga...

Jakoś tak zawsze  w połowie roku, (pewnie ma to związek  z rozleniwieniem wakacyjno-letnim, urlopem i większą porcją czasu na przemyślenia wszelakie) przychodzi czas zadumy i coraz częstszych powrotów w dawne lata dzieciństwa minione ...bo to sam częściej bywam z wyboru dłużej ...a i zrywać się z łóżka nie muszę natychmiast ...bo przecie nigdzie nie zaspałem,  więc i poleżeć można dłużej i pomyśleć leniwiej ...powraca tęsknota i melancholia. Powraca i już! Nie chcę - powraca. Odsuwam - ona bliżej i bliżej. 

Więc nachodzi taki czas, kiedy melancholii i zadumy pewnej ...więcej i więcej. A ostatnio jakby zupełnie intensywniej ...i jakby coś się skończyć miało ...jest u mnie czas tęsknot, marzeń i coraz głębiej ...sięgania pamięcią do minionych lat. Że to wcale niepotrzebne? Może ...ale tak jest. Mówiłem Ci już, że zadzwonił do mnie mój Przyjaciel z dzieciństwa ...Jerzy. Mieszka gdzieś pod Kutnem ...jest lekarzem wiejskim ...taki tamtejszy Judym. Przechodziliśmy ścieżki Puszczańskie pod Hajnówką wszerz i wzdłuż ...nawet drzewa niektóre pamiętam. Łąki były miejscami potyczek: Jungingena i Księcia Witolda. To takie piękne czasy. On tęsknotą swoją obudził moje tęsknoty. Prosi mnie o wyjazd na kilka dni do Hajnówki by powrócić tam choć na parę chwil. Do czasu którego przecie już nie ma ...ale On tak tego pragnie.

I miałem sen: na tych wielkich przestrzeniach, jakby zbliżającą się nieuniknienie, wiosną czarodziejską sprawionych - jawiły się kwiaty. Złociste mlecze tkały dywan ciepłych podmuchów, radosnego dziecięcego śmiechu, który przerwał wór i wody życiowe rozpłynęły się strumieniami, zajaśniał świat obmyty z zimowych szaro-burych smutków i sposobiący się na przejście w inną krainę ...weselszą ...barwną i ciepłą. Ale jednocześnie miałem odczucie widza ...tak jakbym z boku obserwował stawanie się wspomnienia, które jak film z wolna przetaczało krajobrazy nie pozwalając mi w nich być. Bo miałem jednocześnie odczucie, że wędruję razem i obok z obrazami dzieciństwa, i że to wędrowanie przenosi mnie gdzieś w imaginowane krajobrazy, tak dalekie, że stawały się nieprawdziwe. Wołałem żeby odnaleźć tamto echo,  bawiłem się jego odbiciem które od hajnowskich i puszczańskich drzew powraca tamte jakoby a jednak już wydoroślałe. I  zrozumiałem Miła  i wiem  to już na pewno, że w dzieciństwie nie rozumieliśmy miejsca które nas otaczało. Było tak oczywiste jak wszystko, jak niebo, jak słońce i jak deszcz. Jak nasze codzienne wstawanie ...jak wszystko co niósł każdy kolejny dzień. Tęskniliśmy do dalekich miast, które na horyzoncie stawały się miejscem do którego podążać miał każdy z nas. W dziecięcych przebywaniach tam, nie rozumiałem całego dobra które niósł tamten świat do którego po latach, kiedy już poznałem wiele zawiłości życia tak mi bardzo tęskno. Teraz na prawdę, ulice i place, dzielnice murowane i wieczny zgiełk, który ten świat niesie,  stają mi się nie miłe i odwracają się od mych pogodnych myśli. Bliskie stają mi się wąskie uliczki małego miasteczka ...małe podwórka i warzywniki skąpane w słońcu ...ławeczki pod gruszą i jabłonią, gdzie tak smakowały zrywane prosto z krzaka pachnące pomidory. 

Więc teraz w snach i w pół-śnie sennym błądzę i nasłuchuję, czy jeszcze tam gdzieś dźwięczy nasz radosny, dziecięcy śmiech wolny od wszelkich trosk który dorosły czas niesie.