Dziękuję Ci,
że znosiłaś moje humory,
prowokacje, lenistwo, bunt,
złość, hałas i niechlujstwo,
głupotę i popisy, całą gamę wybryków,
które dzieciak obmyśla,
aby zobaczyć,
na jak wiele może sobie pozwolić.
Ty jednak nie przestawałaś mnie kochać.
Jak to możliwe...
nie wiem.
Ale dziękuję Ci.

Matki i dzieci,
niezależnie od tego,
jak bardzo się nawzajem kochają,
potrafią się też dotkliwie ranić.
Nagły wybuch złego humoru czy frustracji,
nieprzemyślany osąd,
trochę ślepej niewdzięczności
mogą ugodzić prosto w serce.
Gdyby można było
wymazać wszystkie przejawy
mojej nieuprzejmości i głupoty,
braku zrozumienia...
Lecz jeśli w życiu króluje miłość,
wszystko w końcu dobrze się układa.
Miłość bowiem kruszy zamknięte serca
i uczy nas wyrozumiałości,
przecież jesteśmy tylko ludźmi,
Ty i ja.
Kocham Cię taką, jaka jesteś.
Nie chcę żadnej innej Mamy.