Pamiętasz, jakeś się u kolan matki papierowymi bawił żołnierzami? Jak wiatr przez okno wpadł i zmiótł ci wojsko, а tyś zalewał się łez strumieniami? Koiły wtedy troski twe dziecięce Matczyne ręce. А później, później, gdyś już był harcerzem, ileż to w domu było ambarasu, gdyś się sposobił do pierwszej wyprawy w daleką drogę do bliskiego lasu... Gładziły jasne włosy twe chłopięce Matczyne ręce. Ty nie wiedziałeś, że о los twój troski często matczysko biedne ze snu budzą. Ty nie widziałeś, jak do krwi otarte dla ciebie, synu, ofiarnie się trudzą, w ciągłych kłopotach i ciągłej udręce, Matczyne ręce. One cię zawsze przygarniały czule, gdyś był w chorobie, smutku czy potrzebie, one zło wszelkie od cię oddalały, aż na żołnierza wychowały ciebie, w serdecznej trosce i codziennej męce Matczyne ręce. А dziś samotna tęskni stara matka za synem strojnym w mundur wymarzony. Pamiętaj о niej, pisz często, serdecznie. Niech otwierając twój list upragniony znajdą w nich jasną swych nadziei tęczę Matczyne ręce. А gdy, żołnierzu, na urlop przyjedziesz, jako dojrzały już dziś człowiek czynu, i matka dłonie wyciągnie ku tobie – przytul je mocno do ust swoich, synu, ze czcią największą ucałuj w podzięce Matczyne ręce.

 
Matczyne ręce - słowa i muzyka: Adam Kowalski