Waldkowi Wróblewskiemu
w II rocznicę śmierci

I wiesz Duszko?...

Kocham to Wielkie Jezioro Zaczarowane...
bo tam się dziwy toczą...
Sławne baśnią i legendą...
Szczególnie nocą...
gdy wiatr ucicha i osieroca żagle białe...
A wtedy,
gdy ważki śpią,
wschodzą księżyce zaczarowane...
bez liku...
I nawet później 
gdy utopione w Wigierskich odmętach 
nie chcą gasnąć...
dalej świecą swoim srebrnym blaskiem...
Uwięzione we wnętrzu Ziemi
rozświetlają jej mroczne głębiny...
Napełniają ją blaskiem!
Dlaczego tak? 
Pewnie
to IM świecą...
bliskim, kochanym, dalekim, 
którzy poszli 
na wieczną wędrówkę...
I tam poprzez promienie srebrne...
cichutko mówią do nas...
w noc czerwcową, 
ciepłą... tajemniczą... baśniową...
Jesteśmy w Tobie i z Tobą...
kocham To Jezioro...