|
I
wiesz Duszko?...
Kocham to Wielkie
Jezioro
Zaczarowane...
bo tam się dziwy
toczą...
Sławne baśnią i
legendą...
Szczególnie nocą...
gdy wiatr ucicha i
osieroca żagle białe...
A wtedy,
gdy ważki śpią,
wschodzą księżyce
zaczarowane...
bez liku...
I nawet później
gdy utopione w
Wigierskich odmętach
nie chcą gasnąć...
dalej świecą swoim
srebrnym blaskiem...
Uwięzione we wnętrzu
Ziemi
rozświetlają jej
mroczne głębiny...
Napełniają ją
blaskiem!
|
|
|
|
|
|
Dlaczego tak?
Pewnie,
to IM świecą...
bliskim, kochanym,
dalekim,
którzy poszli
na wieczną wędrówkę...
I tam poprzez
promienie srebrne...
cichutko mówią do
nas...
w noc czerwcową,
ciepłą...
tajemniczą... baśniową...
Jesteśmy w Tobie i
z Tobą...
kocham To Jezioro...
20
czerwca 2007r.
|
|
