Bączek

Bąk i bączek, to rodzina
ale każdy z nich należy
do gatunku odrębnego.
Gniazda swoje wiją w trzcinach,
bączek czasem w Białowieży,
gdzie się słyszy tam głos jego.

Bączka śpiew, to psa szczekanie.
Gdy turysta o tym nie wie,
przestraszony niesłychanie,
zmyka z Puszczy, lub na drzewie
siedzi cicho, chwile liczy,
przez komórkę dzwoni, dzwoni,
żeby dobry pan leśniczy
przed tym wilkiem go obronił.

Z bąka też jest oryginał.
Jego śpiew wprost przypomina
ryki krowy na pastwisku.
Gdy turysta jest gdzieś blisko, 
myśli sobie: - Znajdę krowę
zabłąkaną w głębi Puszczy.
Zwrócę ją właścicielowi.
On nagrodę mi wyłuszczy,
za co kupię sobie lotnię
i powrócę do Warszawy
wczesnym rankiem, lub w sobotnie
popołudnie, pełen sławy. 

A szczekanie bączka wróży,
że deszcz lunie podczas burzy.

Bączek cicho lata w trzcinach,
a gdy stoi, patrzy w górę.
Prosto stoi, ma figurę,
która trzcinę przypomina.
Kolor jego upierzenia
jest ten sam, co otoczenia,

- Łatwiej bączka jest usłyszeć.
niż zobaczyć go gdziekolwiek -
rzekł mi pewien ornitolog,
sprawom tym oddany człowiek.

Franciszek Kobryńczuk