Głuszec

Głuszec dzikim jest kurakiem,
jak nasz indyk, dużym ptakiem.
Od ogona aż do głowy
strojniś z niego idealny,
śpiewak iście operowy
i zalotnik teatralny.
Jego żona zwie się głusza,
nie strojnisia; szaro-bura.
Strojem swym się nie napusza
ta troskliwa leśna kura.
On ma barwne upierzenie,
Piórka mu za brodę służą.
Czerwonawe ma nabrzmienie
nad oczami zwane różą.
Głuszec sfruwa na dół z drzewa,
żeby swoją pieśń wyśpiewać.
Jej trzy części, to kłapanie,
korkowanie, szlifowanie,
czyli kija w kij stukanie,
korka z flaszki wyciąganie
i ostrzenie zwykłej kosy.
Te zalotne głuszca głosy,
niby skądś tam pożyczone,
źródłem są radosnych przeżyć.
Chciałoby się, żeby one
zawsze brzmiały w Białowieży.

Kiedy skończy się wesele,
piękne głuszców tokowisko,
głusza sama gniazdo ściele,
nie na drzewie, ale nisko,
w dołku gdzieś na borowisku.

Chylę głowę mą w pokorze,
głuszo dobra, już bez męża.
W tym ogromnym, pięknym borze
szczęście chodzi, bez oręża.

Franciszek Kobryńczuk