Kuna leśna

U kuny leśnej oraz domowej
w lipcu i sierpniu jest czas godowy.
W kwietniu lub maju dziatwa się rodzi.
Ciąża więc u nich trwa jak u krowy
dziewięć miesięcy. Mówią biolodzy 
o niej fachowo, że przedłużona.
U saren może wystąpić ona,
także u innych łasicowatych
i płetwonogich. Mądra natura
radzi samicom tychże gatunków,
jak mają szukać nieraz ratunku
dla swoich dzieci, wtedy akurat,
gdy wrogów pełno, gdy groźny klimat;
radzi, jak rozwój ciąży zatrzymać.

Ta kuna leśna zwie się tumakiem,
kształtem do innych łasic podobna,
jest niebezpiecznym, drapieżnym ssakiem,
ma czarny nosek, zgrabna, bo drobna.

Ma krótkie łapy, puszysty ogon,
okrągłe uszy i duże oczy
na wąskiej głowie, co patrzą srogo
na swą ofiarę, gdy ją zaskoczy.
A nią być może wiewiórka, królik, 
nornik i ptaszek, miód z leśnych uli
ryjówki, krety, płazy i gady,
ptaki i jaja oraz owady.

Waży kilogram i z dużym hakiem,
brązowa, z żółtą łatką na szyi.
co się rozwidla na boki w dole.
Jest zwierzem nocnym, ssakiem dziuplakiem;
korzysta zawsze z pomieszczeń czyichś,
zwykle po którymś w puszczy dzięciole.
Ma kuna leśna opuszki śmieszne
bo owłosione. Kiedy nawierzchnie
pokryją śniegi, najwięcej w lutym,
włosy na palcach stanowią buty.

Zwana kamionką kuna domowa
przywykła zwykle do zabudowań
ludzkich na wioskach, do leśnej krewnej
podobna wielce. Są jednak pewne
cechy, po których jedną od drugiej,
bez obserwacji żmudnej i długiej,
odróżnisz jak dwa podobne jaja.
I tak kamionki pod brodą łatka
nigdy przenigdy się nie rozdwaja.
Opuszka każda w dotyku gładka
bo jest bezwłosa. 
Śnieżek z podwórza
gospodarz zgarnia, gdy rano wstanie,
żeby nie zmarzła nóżeczka kurza,
a kuna myśli, że zgarnia dla niej.

Franciszek Kobryńczuk