Orzesznica

Podszyt, to jej środowisko -
to są krzewy w drzewostanie,
które mają pułap nisko,
gdzie się słońce nie dostanie,
by oświetlić w dole wszystko.
Podszyt to jest parter lasu,
roślin leśnych wzór atlasu.
Rośnie głóg tu i leszczyna,
czarny bez, jak też kalina
i czeremcha, jarzębina.
Ich owoce, to jej pokarm.
Jest to dieta dość szeroka,
w której orzech leszczynowy
ma swój udział standardowy.

Orzesznica jest najmniejsza
pośród popielicowatych
ale za to najładniejsza
z racji oczu ciemnych, dużych
i wypukłych. W tym bogatym
w mrok terenie wzrok jej służy,
by orzeszków znaleźć dużo,
oraz jagód zjeść do syta, 
by uniknąć w razie czego
sowy, lisa przebrzydłego.
Ma pięć palców w tylnej łapie
w przedniej cztery, bo brak kciuka.
W tylnej łapie cztery ma pies
a pięć w przedniej. To nie sztuka
zapamiętać tę różnicę, 
czym się różnią popielice
od psa, kota i borsuka.

Orzesznica górną stronę
ma i żółtą i brązową.
Taki też jest jej ogonek,
brzuszek biały. Daję słowo,
mając taki strój i oczy,
może widza zauroczyć.

Gdy po nocy dzień zaświta,
w gnieździe z liści pozlepianym
w kształcie kuli, własną śliną -
do ogonka się przytuli
i się prześpi pod leszczyną.
Drugie gniazdo, w chrust wsadzone,
lub powyżej, solidniejsze,
jest lęgowe, więc cieplejsze;
jest dla dzieci przeznaczone.
Kiedy latem bywa głodna,
chociaż pora jest pogodna,
w sen zapada tygodniowy,
żeby przeżyć czas głodowy.
Osiemdziesiąt procent życia
może przespać orzesznica.

Jako matka ma dwa mioty,
w miarę liczne, w ciągu lata.
Dzieci karmi także tata,
no, nie mlekiem. On wie o tym, 
że jagodę trzeba przynieść
dla dwóch malców, po połówce,
równej ich maleńkiej główce.
Piękne życie jest w rodzinie.
O, to zdarza się nieczęsto,
że wśród ssaków jest małżeństwo,
co o dzieci miewa troskę,
jak to każe prawo boskie! 

Orzesznica bardzo wcześnie
na zimowy sen się kładzie,
wtedy, gdy się wita z wrześniem
brat październik. W listopadzie
chociaż jeszcze nie jest chłodno,
orzesznicom bardzo głodno.
Popielice mają święto.
lecz atrakcji nie za wiele,
bo wypada w zamarzniętą,
zimę, kiedy jest Popielec.

Franciszek Kobryńczuk