Zębiełek białawy

Tenże zębiełek rdzawy jest cały,
tylko spód jego jest prawie biały.

Od zębów nazwę wzięły zębiełki.
Zęby ich białe są jak perełki.
Ryjówek każdy ząbek za ząbkiem
jest otoczony czerwonym rąbkiem
Rzęsorków zęby są prawie ciemne,
dając wrażenie wprost nieprzyjemne.
Im nie przynosi to żadnej szkody.
Kolor miernikiem nie jest urody.

A małżowiny zębiełków uszne
sylwetce ciała są nieposłuszne,
bo od futerka odstają na bok,
gdy u ryjówek oraz rzęsorków,
jeśli odstają, to bardzo słabo,
nadając ciału kształt małych worków.

Z białym uśmiechem zębiełek biały
może zasiedlać nawet kraj cały,
gdzie są ogrody, lasów pobrzeża,
budowle wiejskie. Gdy zima zmierza,
rzęsorki z pola ze swą rodziną
pędzą do obór, chat oraz stodół.
Nie odczuwają tu zimą głodu,
bo jedzą myszki. Niestety giną
za sprawą ludzi, którzy z myszami
mylą je właśnie, nieoczytani.
Zębiełkom każdy złapany pająk,
lub bezkręgowiec, myszka czy owad
są pożywieniem. Nie zabijają
na zasób, jak to ryjówka czyni,
kiedy na zimę część jadła chowa -
przewidująca głód gospodyni.

Siedzi zębiełek białawy w trawie.
Marzy o nocnej na łów wyprawie .
Bardziej niż inne ryjówkowate
znosi głód zimą a także latem.

Samiczka składa dwa – cztery mioty
w roku gdzieś w gnieździe, pod korzeniami
drzew starych. Musi pamiętać o tym,
by młode ustrzec przed drapieżcami.
A gdy przeczuwa, że wróg jest blisko,
szybko potrafi zmienić siedlisko.
Młode, choć ślepe, są nauczone,
że trzeba chwycić za czyjś ogonek
zębami bardzo mocno, koniecznie. 
Pierwszy swą matkę chwyta za ogon. 
„Łańcuch” rodzeństwa zawiłą drogą
ciągnie matczysko w miejsce bezpieczne.

Ja to widziałem. Wtedy szeptałem:
- Zębiełki drogie, nie jestem wrogiem.
Przypadkiem tutaj was dziś spotkałem.
Lecz „karawana” szła w dalszą drogę.

Franciszek Kobryńczuk