Zębiełek karliczek

Jest jeszcze mniejszy niźli zębiełek
białawy ale oba zwierzaki
mają podobnych cech w sobie wiele
oraz tryb życia prawie jednaki.
Karliczków dłuższy jest nieco ogon.
Przez to pionową pozycję mogą
przybierać, kiedy chcą widzieć dalej.
„Wąsy” rozchodzą się promieniście,
jak z nadajnika radiowe fale.
Zmysłem dotyku są oczywiście.
Grzbiety karliczków trochę brązowe,
trochę brunatne są, a ich brzuszki –
szarawo-żółte nawet ochrowe,
podobne jak ten u jemiołuszki.
Karliczki czynne są całą dobę,
dlatego mają spory urobek
tego, co złowią. Są to owady
i bezkręgowce. 
Ogrody, sady,
gęste, krzaczaste lasu obrzeża
stanowią dla nich rodzaj spichlerza.
Lubią ogrody, bo od nich blisko
jest ulubione zimą schronisko,
jakaś piwnica wiejska, przytulna,
choć z gryzoniami przeważnie wspólna.

Karliczków nie są cuchnące poty.
Lisy, łasice, sowy i koty
są przez to chętne, żeby je zjadać.
To ich wrogowie, a także człowiek,
co je za myszy uważa nadal,
bo ma za mało wiedzy w swej głowie.

Franciszek Kobryńczuk