Rezerwa
Godzina piąta minut trzydzieści,
kiedy pobudka zagrała,
grupa rezerwy szła do cywila
niejedna panna płakała,
grupa rezerwy szła do cywila
niejedna panna płakała.
Niejednej pannie żal się zrobiło,
gdy serce z bólu zadrżało,
że jej kochanek szedł do cywila,
a jej się dziecko zostało,
że jej kochanek szedł do cywila,
a jej się dziecko zostało.
Na dworcu głównym w mieście Koszalin
wszystkie się panny zebrały:
z kamieniem w ręku, z dzieckiem na ręku
na rezerwistów czekały,
z kamieniem w ręku, z dzieckiem na ręku
na rezerwistów czekały.
Lecz to nie honor dla rezerwisty,
by na peronie z panną stać,
wsiadł do pociągu i trzasnął drzwiami
tak się pożegnał z pannami,
wsiadł do pociągu i trzasnął drzwiami
tak się pożegnał z pannami.
Wsiadł do pociągu, usiadł przy oknie,
a pociąg ruszył z łoskotem
i wszystkie panny głowy spuściły,
poszły do domu z powrotem,
i wszystkie panny głowy spuściły,
poszły do domu z powrotem.
Nazajutrz rano poszły do sztabu
pytać o adres miłego.
Szef sztabu na to im odpowiedział:
u nas nie było takiego.
Szef sztabu na to im odpowiedział:
u nas nie było takiego.
Poszły do domu, siadły przy piecu
i tak cichutko płakały:
synu, ach synu, ojciec w cywilu,
a jego adres nieznany,
synu, ach synu, ojciec w cywilu,
a jego adres nieznany.
Nie znam autora
| 
