Zamiast

Ty, Panie, tyle czasu masz, 
Mieszkanie w chmurach i błękicie, 
A ja na głowie mnóstwo spraw 
I na to wszystko jedno życie.
 
A skoro wszystko lepiej wiesz, 
Bo patrzysz na nas z lotu ptaka, 
To powiedz, czemu tak mi jest, 
Ze czasem tylko siąść i płakać. 

Ja się nie skarżę na swój los, 
Potulna jestem jak baranek 
I tylko mam nadzieje, że, 
Że chyba wiesz, co robisz, Panie. 

Ile mam grzechów, któż to wie? 
A do liczenia nie mam głowy, 
Wszystkie darujesz mi i tak, 
Nie jesteś przecież drobiazgowy. 

Lecz czemu mnie do raju bram 
Prowadzisz droga taka krętą? 
I czemu wciąż doświadczasz tak, 
Jak gdybyś chciał uczynić świętą? 

Nie chce się skarżyć na swój los, 
Nie proszę więcej niż dać możesz 
I ciągle mam nadzieję, że, 
Że chyba wiesz, co robisz, Boże.
 
To życie minie jak zły sen, 
Jak tragifarsa, komediodramat, 
A gdy się zbudzę, westchnę: "cóż, 
To wszystko było chyba zamiast." 

Lecz póki co, w zamęcie trwam, 
Liczę na palcach lata szare 
I tylko czasem przemknie myśl: 
"Przecież nie jestem tu za karę".
 
Dziś czuję się jak mrówka, gdy 
Czyjś but tratuje jej mrowisko. 
Czemu mi dałeś wiarę w cud, 
A potem odebrałeś wszystko?
 
Nie chce się skarżyć na swój los, 
Choć wiem, jak będzie jutro rano. 
Tyle powiedzieć chciałam ci 
Zamiast... 
<Parlando:> 
Pacierza na dobranoc. 

Edyta Geppert