Smutek
Jesienna mgła się włóczy blada,
wśród rzadkich drzew, na polu.
I niby się na palcach skrada
- by nie obudzić bólu...
Lecz nie śpi ból - bo w sercu mojem
wspomnienie dawne żyje
I nad pamięci klęczy zdrojem
i strutą wodę pije, i strutą wodę pije...
Smutkiem się pieśń o Tobie przędzie
i łzy mi w sercu sączy,
Lecz jeszcze smutniej i puściej będzie,
gdy smutny sen się skończy...
Lecz nie śpi ból - bo w sercu mojem
wspomnienie dawne żyjeI
nad pamięci klęczy zdrojem
i strutą wodę pije, i strutą wodę pije...
|
|
|
|
|