Jest taka jedna 
piosenka we mnie, 
Zna ją, kto poznał wędrówki smak. 
W mieście jej szukam 
nadaremnie, 
w lesie zanuci ją każdy ptak. 

Tyle jest mocna, 
ile jest słaba, 
Tyle co we mnie, poza mną jest, 
Niczyja, jak ten 
wiatr w konarach, 
Choć nieraz czuje ją wiele serc. 

Widzę ją, kiedy oczy zamykam, 
Słyszę ją, kiedy cisza trwa, 
Bo to jest taka moja muzyka, 
Co im ciszej, tym ładniej mi gra. 

Widzę ją, kiedy oczy zamykam, 
Słyszę ją, kiedy cisza trwa, 
Bo to jest taka moja muzyka, 
Co im ciszej, tym ładniej mi gra. 

Nie ma jej w wierszach, 
co na papierze, 
Śpiewana z wiosną od stu lat. 
W liściach jej szukam, 
bo w liście wierzę, 
w drzewach jesiennych 
pełnych barw. 

I piosnką żyję, 
choć ułomna 
Bo nie ma nutek, brak jej słów 
Lecz bez niej dusza 
ma bezdomna 
Więc szukać muszę wciąż i znów 

Widzę ją, kiedy oczy zamykam, 
Słyszę ją, kiedy cisza trwa, 
Bo to jest taka moja muzyka, 
Co im ciszej, tym ładniej mi gra. 

Widzę ją, kiedy oczy zamykam, 
Słyszę ją, kiedy cisza trwa, 
Bo to jest taka moja muzyka, 
Co im ciszej, tym ładniej mi gra. 

Tam nie zamieszka, 
gdzie bita piana 
Słów pustych trzeźwych wzlata kurz 
Lecz gdzie poety 
głowa zawiana 
Wiatrem z dalekich ciepłych mórz 

Gdzie do zabawy, 
albo do pracy 
z radością spieszy każdy człek 
I gdzie się kończy 
los tułaczy 
Wędrowca, który przed siebie szedł 

Widzę ją, kiedy oczy zamykam, 
Słyszę ją, kiedy cisza trwa, 
Bo to jest taka moja muzyka, 
Co im ciszej, tym ładniej mi gra. 

Widzę ją, kiedy oczy zamykam, 
Słyszę ją, kiedy cisza trwa, 
Bo to jest taka moja muzyka, 
Co im ciszej, tym ładniej mi gra.